Waar de één het studentenleven maar moeilijk vaarwel kan zeggen, kijkt de ander ernaar uit om aan het 'echte leven' te beginnen. De wereld ligt aan je voeten en je begint aan je eerste vaste, fulltime baan. Het blijft een hele omschakeling, wat niet iedereen beseft. Kim (27) kreeg twee jaar na het behalen van haar diploma een zware burn-out. Lees haar ervaring.

Kim startte na haar studie aan haar eerste fulltime baan. Na twee jaar kreeg ze een zware burn-out. De zwaarste die haar arbo-psycholoog in jaren had gezien. Pas na elf maanden kon ze weer parttime aan de slag.

"Tijdens mijn Pabo-opleiding wist ik het eigenlijk al…dit was het niet helemaal voor mij. Ik wist niet goed wat ik wilde en daarom heb ik destijds maar voor die studie gekozen. Stoppen is niets voor mij en dus ging ik door. De stages vond ik vreselijk. Ik had voortdurend het gevoel dat ik een soort toneelspel speelde. Dat ik uiteindelijk daadwerkelijk als juf zou moeten werken, daar heb ik nooit echt bij stilgestaan. Ik zag het slechts als iets tijdelijks, want ik wilde verder kijken naar andere mogelijkheden zodra ik aan het werk was. Ik had dus nooit gedacht dat ik dit wel eens voor de langere termijn zou doen. Was ik naïef? Misschien, maar ik dacht gewoon niet na over zulke dingen.

"Toen ik aan de slag ging als lerares was iedereen meteen enthousiast over me, terwijl ik geen flauw idee had wat ik aan het doen was. Natuurlijk had ik de nodige ervaring opgedaan tijdens mijn opleiding, maar ik deed maar wat. Veel mensen denken dat het lerarenbestaan een soort luizenleventje is, maar zo dacht ik er niet over. Er komt ontzettend veel bij kijken. Lessen voorbereiden, evaluaties en rapporten schrijven, vergaderen, ouderavonden… het houdt nooit op.Niet de moeilijkheid maar de hoeveelheid van het werk had ik niet verwacht. Natuurlijk wist ik dat het compleet anders was dan mijn vrolijke studententijd, maar ik had niet verwacht dat ik tot 's avonds laat lessen zou zitten voorbereiden.

"Ik werd steeds vermoeider. Al mijn energie stopte ik in mijn werk. Hoewel ik er dus niet gelukkig van werd, wilde ik m'n werk graag goed doen. Al snel draaide alles in mijn leven dus om mijn werk. Elke zondag voelde ik me verdrietig. Ook al was ik heel moe, ik wilde niet naar bed omdat het dan eerder maandag was en ik dus naar mijn werk moest. Op een gegeven moment was ik alleen nog maar moe en huilde ik bij de gedachte weer terug te moeten. Ik wilde gewoon rust.

"De bom barstte twee jaar geleden. Tijdens een etentje kreeg ik een paniekaanval. Ik begon ineens te huilen en kon niet meer ophouden. Mijn lichamelijke klachten bevestigden ook dat het niet goed zat. Ik kreeg hartkloppingen, paniekaanvallen en begon te hyperventileren. Het zweet brak me uit en soms was ik oncontroleerbaar met m'n benen aan het wiebelen. Bovendien was ik vaak duizelig en zag ik eruit als een zombie. Zo kon het echt niet langer. Ik meldde me ziek voor onbepaalde tijd. Dat werd een ziekteperiode van anderhalf jaar.

"Tijdens mijn burn-out was ik heel erg teleurgesteld in mijzelf. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor mijn leerlingen, ik dacht dat ik ze in de steek liet. Ik heb de burn-out nooit willen accepteren. Continu zei ik dat ik over twee weken er wel weer zou zijn. Ik voelde me een bejaarde vrouw en was ontzettend boos op mijn lichaam.

"Nu, na twee jaar, ben ik nog steeds niet de oude. Ik heb mezelf ontzettend in de weg gezeten. Alle energie die ik weer had, ging niet naar mezelf en naar mijn herstel, maar stopte ik weer in mijn werk. Eerst werken, daarna kijken of er nog energie over was voor mezelf. Als het even tegenzit, komen de oude klachten snel terug. Ik hoop dat ik mij ooit weer voel zoals bij mijn leeftijd zou passen, want nu heb ik het gevoel dat ik veel mis.

"Ik sta nog steeds voor de klas, maar gelukkig parttime. Op mijn vrije dagen probeer ik erachter te komen wat ik echt leuk vind. Het roer moet om. Maar ik weet alleen nog niet zo goed hoe."